Muziekdocenten geven regelmatig les op een manier die Paul Harris noemt: reacting-to-mistakes-teaching.

 

Correctie

Het is een manier van lesgeven waarin de leerling een stukje speelt of een techniek uitvoert en de docent reageert wanneer er een fout wordt gemaakt, om die fout vervolgens te verbeteren. Het voortdurend gecorrigeerd worden roept stress op in zowel de docent als de leerling. De voorbeelden die Harris beschrijft zijn kinderen die een muziekinstrument leren bespelen of leren zingen.

Faalervaring

Paul Harris pleit voor een andere manier van lesgeven, omdat deze voortdurende reactie op fouten een gevoel van falen oproept in de leerling. De docent legt iets uit en de leerling doet het prompt weer fout, wat ergernis oproept bij de docent en een gevoel van incompetentie bij de leerling. Harris beschrijft een andere manier van lesgeven, die gebruik maakt van het lange termijn geheugen, voordat een stuk wordt gespeeld. Ingrediënten die in het lange termijn geheugen opgeslagen zitten bieden een diepgaand en breed platform voor het leren van een nieuw stuk.

Simultaan leren

Simultaneous Learning is in de kern leren door het maken en inbedden van betekenisvolle verbindingen in een positieve omgeving. Harris vertelt dat de eerste keer dat een leerling met een nieuw stuk in aanraking komt, het meest cruciaal is voor hoe hij het stuk zal gaan leren spelen. Begrijpt hij de eerste keer niet goed wat de bedoeling van het stuk is, dan gaat hij op een warrige manier aan de gang met het leren ervan en maakt hij allerlei fouten die hij vervolgens dan weer moet zien weg te werken.

Platform

Voordat de leerling daarom met een nieuw stuk bezig gaat, activeren de docent en de leerling eerst alles wat de leerling al bekend is en gaan ze eerst met de ingrediënten aan de slag waaruit het stuk bestaat. Ze klappen een ritme, zingen een stukje, halen op hoe staccato ook al weer klinkt et cetera. Nadat de leerling zich helemaal comfortabel voelt met de ingrediënten, gaat het boek pas open en gaan ze pas naar de noten kijken.

Veel minder fouten

Bij Simultanous Learning gaat het leren van een nieuw stuk erg zorgvuldig, zodat het nieuwe stuk volledig wordt verbonden met wat de leerling al weet en kan. Daardoor is de rest van de les veel positiever, want de leerling doet steeds dingen die hij al beheerst en voegt die samen om het nieuwe stuk te leren.

Drie elementen

De drie elementen van de les zijn:

  1. Integratie: gedurende de les is er steeds aandacht voor de manier waarop de leerling het nieuwe stuk gaat oefenen. Hoe gaat je deze oefening later doen? Welke beelden roep je op wanneer je dit stukje speelt? Welke verbindingen ga je maken? Wat zou je prettig vinden om te gaan oefenen?
  2. Representatie: samen met de leerling vult de docent een visueel kaartje in waarop alle ingrediënten die de leerling heeft geoefend in samenhang met elkaar worden getoond.
  3. Verbinding: aan het begin van de les bespreken de docent en de leerling wat de leerling in de tussentijd heeft geoefend en de ervaringen vormen de input voor deze les. Zo ervaren leerlingen dat de docent hun oefeningen in de tussentijd waardeert en dat hun ervaringen centraal staan in het proces van hun leren.

Deliberate practice

Harris beschrijft dat het regelmatig inzoomen op fouten alleen werkt in een hele veilige leeromgeving en als de persoon de vaardigheid echt vanuit zichzelf wil leren beheersen. Ik ben het daarmee eens en denk dat zijn methode van simultaan leren een hele effectieve manier is om mensen die nog een lage competentie hebben in een vaardigheid op een prettige manier te laten leren. Hier speelt de feedbackbehoefte en het verschil in feedbackbehoefte tussen de beginner en de gevorderde.